بهترین شکل ممکن :: گاهی من...

يكشنبه, ۴ تیر ۱۳۹۶، ۰۵:۱۴ ب.ظ

بهترین شکل ممکن

آخرین کتاب مصطفی مستور را ظرف بیست و چهار ساعت دوبار خواندم تا از حس بد خنگی و نفهمی دور شوم و حسم چندان هم توفیری نکرد.

راستش همزمان با اولین کتابی که از ایشان خواندم (روی ماه خداوند را ببوس) بی‌دلیل به دلم افتاد که اگر قرار باشد چیزی بنویسم باید به این آدم اقتدا کنم و کتاب آرمانیم چیزی از جنس قلم او خواهد بود. اما نه با من گنجشک نیستم خیلی ارتباط گرفتم و نه با این یکی! البته شاید اگر همینجوری و بدون انتظار بالا میخواندم نظرم فرق میکرد!

شاید هم شیکی و فرهیختگی بالایی میخواهد فهمیدنش که من ندارم. اما به هرحال که در این حدود یک سال به چاپ پنجم رسیده و نظر آدمها زیادی را جلب کرده است. (شاید هم خیلیهایشان با الگویی مشابه الگوی فکری من جلب شده باشند!)

***

اینجا در باره این کتاب چیزهای مهربانتری نوشته شده است.

۰ ۹۶/۰۴/۰۴

نجمه عزیزی

۰۴ تیر ۹۶ ، ۱۹:۳۸

امین آرامش

نجمه عزیز، راستش من هم مستورخوانی رو همون حدود 10 سال پیش (شایدم بیشتر) با اثر فاخر "روی ماه خداوند را ببوس" شروع کردم. اون کتاب رو سه بار خوندم و هر سه بار هم به شدت احساسی شدم.

با وجودی که از آخرین باری که خوندم حداقل 8 سال میگذره هنوز یادمه:

"وقتی خداوند در معصومیت کودکان مثل برفِ زمستانی میدرخشد، تو کجایی یونس؟..."

اما بعد از اون کتاب، دو سه تا از کتابهای مستور رو که خریدم نتونستم باهاشون ارتباط بگیرم و از یه جایی به بعد دیگه کتابهاش رو نخریدم!

این گنگ بودن رو من هم اصلا دوست نداشتم.

همون n سال پیش از امیرخانی خطاب به مستور خوندم که در معرض تکرار قرار داده و امیدوار بود که به تکرار نیفته این نویسنده توانا. البته امیرخانی با کلی ادب این حرف رو گفته بود و از سر دلسوزی بود.

برخلاف مستور، امیرخانی رو که اون رو هم همون روزهای دور با "منِ او" شناختم همیشه برام تازه موند.

این آقارضا و کتابهایش رو دوست داشتم و دارم.

بهرحال از مستور گفتی و من هم سر دلم رو باز کردم. :)

۱۱ تیر ۹۶ ، ۰۹:۳۷

سینا شهبازی

کتابی از این نویسنده رو هنوز نخوندم ولی لینک آخری رو که گذاشتی، برایم این حسّ رو تداعی کرد که این بنی‌بشر نمی‌خواد فقط حرف خودش رو به بقیه به زور بقبولونه.

راستی یه چیزی که جدیداً فهمیدم، اینه که خانوادگی اهل وبلاگ‌نویسی هستید و واقعاً بهتون تبریک می‌گم. توی یزد اینجور چیزها رو دیدن، دست کم برای من، کمی عجیب و البتّه مایۀ افتخاره :-)

۱۸ مرداد ۹۶ ، ۰۰:۴۴

بانو

سلام نجمه جان

منم کتاب "روی ماه خداوند را ببوس" رو دو سال پیش خوندم و من هم ارتباطی باهاش نگرفتم، داستان خیلی خوب شروع شد اما به نظرم در حالی تموم شد که پر از چالش و ابهام بود!

واقعا متعجب شدم از تعریف هایی که از این کتاب می شد و راستشو بخوای من هم کمی احساس نفهمی بهم دست داد:)

یکی از دوستان که اتفاقا نظر مثبتی هم درباره ی این کتاب داشت بهم کتاب "عشق روی پیاده رو" و "سه گزارش در باره ی نوید و نگار" مصطفی مستور رو پیشنهاد کرد اما هنوز فرصتی دست نداده تا بخونمشون و ببینم نظرم راجع به نویسنده و نوشته هاش عوض میشه یا نه.

پی نوشت: مدت کوتاهیه که خواننده نوشته هات شدم، زیبا می نویسی.

قلمت پایدار

گاهی من...

گاهی من...

روزنوشته ها

معمارانه

از کتابهایی که خوانده ام...

دلنوشته و شعر و رویا

کتاب فصل تحصیلی ما

مادرم زمین

بهترین شکل ممکن

نظرات (۴)

ارسال نظر

پربیننده ترین مطالب

محبوب ترین مطالب

آخرین مطالب