معلمانه(3)
و اما ترم بعد، یعنی مهر 94.
تصمیم گرفتم بذر کشف فضاهای ایده آل را
در تنگنای یک دشواری بپاشم،
تا بچه ها برای یافتن و ساختن آن تشنگی را احساس کنند
و انگیزه شعله ور شود.
زمینهایی ناقواره،
به دستشان دادم با عرض 8 مترف
تا در آن خانه طراحی کنند.
البته 8 متر به خودی خود عرض فاجعه ای نبود،
یادم هست که در زمینهای حتی 6 متر هم خانه های قابل قبولی طراحی کرده بودم،
اما طول این زمینها 40 متر بود
و کارفرما از زمین 320 متریش انتظار خانه خوب داشت!
با هم شروع کردیم به فکر کردن و خط کشیدن
و البته نق زدن!
حیاط را مشق کردیم و سکونت را،
تنهایی را و جمعیت را،
و در نهایت...در جایی که هنوز شبیه مقصد نبود فرمان ایست را صادر کردم
و نظر بچه ها را در مورد تمرین پرسیدم،
غالبا معتقد بودند، که عرض کم نگذاشته تخیلشان را پرواز دهند...
وقتش رسیده بود.
ریسمان را گشودم:
یکی از فضا های فردی را انتخاب کنید!
از هر طرف امکان گسترش دارید، حالا ببینم چه میکنید...
این بار رویا پردازیها
به شکل محسوسی نسبت به ترم پیش پخته تر و بهتر بود.
اتاقها فقط بزرگتر نشده بودند، با کیفیت تر شده بودند
و ضربه نهایی!
حالا اتاق را بسازید با دستهای پرتوانتان،
بزرگ، واضح و با جزئیات.
