و بدانیم اگر کرم نبود...

خوب شدن حال طبیعت،‌ برای من، آرزوی عمیق و بزرگی است که حال بسیاری از لحظه‌هایم را احاطه کرده است. 

نمی‌توانم نبینم یا فراموش کنم که دیگر مدتهاست آسمان پرهیزگاری می‌کند و زمین،‌ سردی. 

نمی‌توانم نبینم  یا فراموش کنم که این بی ابری و بی بارانی، زنگ خطر سقوط است و آینده‌ای ترسناک و دردناک را خبر می‌دهد. 

دلم پر می‌زند برای رویاندن درخت و درخت و درخت .... 

کمی اکسیژن بیش‌تر کمی گرمای کمتر و باز پس فرستادن مخلصانه رطوبت زمین به آسمان، تنها دریچه‌ی امیدم را باز نگه داشته است.

چند سال است که در خواب و بیداری به خیال ساختن باغی زنده و خودبان و زندگی در آن پناه می‌برم،‌

خیالی نه لوکس و تجملی که خالص و صبور و تشنه. 

خیالی که نفسم تنگ می‌شود از ندانستن راه تحقق آن. 

همه‌ی موانع مادی یک طرف، احساس تلخ بی لیاقتی و ناتوانی هم یک طرف.

یکی دو سال پیش حمله‌ی موشها، یک تابستان از حیاط فراریم داد. 

ترس و چندش و ترحم مسابقه گذاشته و مرا پشت پنجره حبس کرده بودند. 

یک تابستان هر شب در معرض باد سرد و تر و نانجیب کولر عذاب کشیدم، 

در تله‌ام گنجشک افتاد، با سم‌هایم کفتر کشته شد و از همه بدتر پسرکم عاشق کشتن موش با دمپایی شد! 

این‌همه قربانی برای این‌که بفهمم سکه‌ی طبیعت روی دیگری هم دارد. 

در همان دوران یک شب خواب دیدم که در دشتی گسترده و سبز که عجیب، امن و دلپذیر و زیبا بود، 

کنار جریانی زلال و قدرتمند از آب خوابیده‌ام. 

یک باره چشم گشودم و دیدم شیری پرهیبت و ترسناک در چشمهایم خیره شده است! 

نتوانستم آن خواب را در دسته بندی کابوس یا رویا بگذارم، 

چیزی مجزا بود برای خودش که به من فهماند، طبیعت را باید کامل در برکشم و  بر همه‌ی آشنا و ناآشنایش گشوده باشم. 

به من فهماند که همه چیز را نمی‌شود تمام و کمال کنترل کرد و به میل خود گرداند. 

گاهی هم باید وا داد و تسلیم نیروهای ناشناخته شد و 

                                                                              این است زندگی...

با که توان گفت؟

از محضر خوبان که بر می‌خیزم، پرم از شوق و امید.

یک نصف روز متمم‌خوانی، یک نیم ساعت در حضور استاد زنده‌دل، یک چند لحظه پای کتابی، نوایی، دمی،‌ 

حالم را آنقدر خوب می‌کند که،

پوستین «من»، بی هوا می‌شکافد!

آن‌قدر واقعی و عمیق که گمان می‌کنم دیگر هرگز قبا نمی‌شود بر تنم.

با همه‌ی وجود یک نوا می‌شوم: می‌خواهم.

اما وقتی جای نادرستی قرار می‌گیرم، همه چیز برمیگردد به حالت قبل، حتی بدتر.

انگار تنگ‌تر و محکم‌تر و خفه‌کننده‌تر از قبل، چنگال «من» را دور گلویم حس می‌کنم.

جایی نادرست مثل یک کلاس نابجا در حضور کسانی که خریدار متاعم نیستند

و عزم و انگیزه برای هیچ پرسشی ندارند.

آنگاه است که هر گوشه‌ای از وجودم به هزار زبان،‌ اما ناهماهنگ و گوش‌خراش، 

به صدا در‌می‌آیند که: نمی‌خواهندم.

می‌خواهم، پایی است، مرکبی است و حتی بالی است

که مرا می‌برد، جایی دیگر، جایی فراتر.

اما نمی‌خواهندم،‌ زندانی است، زنجیری است و شکنجه‌ای است

که از هر سو در خود می‌فشاردم و تکان‌خوردن را دردناک و دشوار می‌کند.

سقوط می‌کنم جایی پایین‌تر از خودم.

***

با این حال صدای مبهمی در درونم باور دارد که:

بخشی از خواستنی بودن خوبان عالم،

به تحمل غیرمنفعلانه‌ی همین درد «نمی‌خواهندم» مربوط است.

تحمل آن و تامل بر آن و سقوط نکردن در آن و جستن انعکاس بزرگی خود در آینه مکدر آن.

صدای مبهمی در درونم زمزمه می‌کند که:

خوبان عالم، در چنین لحظه‌هایی 

صبورانه نشسته‌اند پای برودت غم‌انگیز این تلخی

و بر بذرهای زندانی اشک ریخته‌اند.

بذرهایی که نه تاب سیاهی خاک را دارند و نه تحمل درد شکفتن را.

اگر این روزها همین یک درس را از محضر خوبان عالم یاد بگیرم،

بارم را تا چندین منزل بسته‌ام.

اندر احوالات عشق و صبوری(2)

چایی پررنگ بابایی را سرمی‌کشم،

مزه خاطره می‌دهد. از فنجان درد دم در تلختر نیست.

حال شاگرد دو سال پیشم را می‌پرسم،

و شرر می‌افکنم به خاکستر شکوه‌های معلمانه:

کیمیا شده، حوصله و حضور و صبوری!

دکتر"ن" از شاگرد دو سال پیشم می‌گوید: با این که ابدا تنبل و تن‌پرور نیست،

پای کاغذ نمی‌نشیند

و پای هیچ چیز دیگر نیز،

بقیه نیز کم و بیش در همین مسلکند.

بر می‌خیزند که بروند،

دکتر" م" می‌‍گوید: بچه ها دیگر عاشق هم نمی‌شوند، از بس که صبر ندارند.

***

تنها شده ام.

بغض کرده‌ام.

دست من باشد می‌دهم هر شاگرد معماری را،

در بدو ورود، شش ماه بنشانند روی محور تقارن، تا آرام بگیرد.

شش ماه بعدی را هم یک گوشه بنشیند و 

دنبال جفتش بگردد آن‌سوی محور تقارن.

***

بروم کمی قدم بزنم،

بلکه مستی ملوکانه از سرم بپرد

و دستم بیاید که چیز زیادی دستم نیست!

اندر احوالات عشق و صبوری(1)

نشستن روی محور تقارن را خیلی دوست دارم.

جایی که "یکی" است اما محمل وصال "دو" های بسیار !

روی محور که می‌نشینم، شاه جهان می‌شوم و خودم را حسابی گم می‌کنم.

شب روضه‌خوانی است و فرش انداخته‌اند کف پنج دری.

همیجور شاهانه نشسته ام و سیر می‌کنم و می‌نویسم و می‌نویسم و می‌نویسم.

پنج دری به شکل مادرانه ای گرم و مهربان و تاریکست،

آنقدر که خاطر ملوکانه‌ام دلش میخواهد که همانجا روی مغناطیس تقارن قدری بخوابم.

دراز می‌کشم، کمی نوا گوش میدهم، کمی کتاب، کمی خیال.

انرژی محور تقارن 

انرژی حضور هیچ ملایم،

تسخیرم کرده است،

بر‌می‌خیزم سیر و سرشار.

باید بروم اما ...

بدون سر زدن به بوفه‌ی اساتید

 یک پای بساط لنگ است.

دری پیش روست که باز کردنش بعد از دکتر وزیری همیشه کمی درد دارد،

درد را لاجرعه سر میکشم، 

 از لای در نگاه می‌کنم و میگویم: به دانشکده بیایم و این‌جا نیایم پای رفتن ندارم.

دکتر"م" با مهربانی زیاد دعوتم می‌کند داخل،

و دکتر"ن" با روحیه‎ی فنی غیر گل و بلبلیش 

و با طنز شیرین اقلیمیش 

و با گرسنگی ساعت ده صبحیش،

به کنایه می گوید که: 

                         قفلی چیزی هم بیاویز به در و دیوار، اگر جواب می‌دهد.

ظرفیت ملوکانه‌ام بالارفته و بدون هیچ دلخوریی جواب می‌دهم که:

خرده نگیر استاد! 

نیازم معقول نیست، نوعی بیماریست!

هر سه می فهمیم و می‌خندیم.

***

ادامه در 

اندر احوال عشق و صبوری(2)  

آنگه شود صاف...

آخرین شب چهل سالگی را تا خود صبح خواب دیدم.خواب بین حرفه ای شدم از فرط ممارست و پشتکار و خب این هم دستاوردیست برای خودش.

خواب دیدم معلم محبوبم با همسری خوب و سه فرزند  نوجوان همسری جوان اختیار کرده  و من که آرتمیس خونم حسابی زده بالا  هی دست و پا می زنم که کاری کنم . هروله کنان بین معلم و همسر میانسال و جوانش در رفت وامدم و چک و چانه میزنم . هر سه متقاعد میشوند که در فاجعه غوطه ورند و باید کاری کنند و هیچ یک کاری نمیکنند. 

دم خودم گرم ! در پلان آخر خوابم به معلم می گویم: همه چی به کنار ! تو حق نداری لجن بپاشی به چهره خودت در من ! که بیست وچندی سالست باور و تحسین و ارادتم را تقدیمت میکنم بی هیچ ترسی، چرا که تو را تنها مردی دیده ام که فرق بین قواعد زمین و آسمان را بلد است..

بیدار میشوم و خواب شیک و مفهومیم با پایان باز جا میماند همان جا.

فخ فخ میکند سر صبحی کودک درون چهل سالگیم.. خانه ام یخ کرده محض خودشیرینی پیش لایه اوزون که احتمالا به هیچ جایش نیست و به ریشم می خندد. 

لای لباسهای بافتنی گیر کرده ام و حتی نمیتوانم بر پدر طراح خانه ام لعنت بفرستم. آرزوی پول و جنون توامانی میکنم که دوباره خانه بسازم  با اتاقی کوچک و در و پیکر دار و آفتاب گیر و پر از رنگ و خالی از پریشانی و ....

بحران میانسالی را بی آداب و ترتیب ویژ ه ای در برکشیده ام . حرف تازه ای ندارد امروز. مقداری خوشحالی نسبتا خالص به خاطر سه نفری که با کتاب و نقاشی و گل سرخ پناهم دادند و مقداری هم اندوه خالص بابت این زندگی بدون دوست که به شکل رقت آوری فقیرانه و حقیرانه شده. این که در پایان چهل سالگی دوستی دور و برم نیست که یک فنجان چای بنوشیم با هم و از جراحت لایه اوزون حرف بزنیم.  احساسم نه خشم و افسردگی که سرافکندگی و بی عرضگی است و میدانم خیلی پیش از این پاییز باید این لحظه چای و درد و دل را می کاشتم تا امروز سبز باشد. 

***

پی نوشت: دم خالق گرم داره برف میاد.