اهل خانه

 

چه ساده بود، بودنم، اگر ندیده بودمت...

چه ساده آن دم نخست نشستم و سرودمت

قلم زدم قلم زدم به واژه واژه خودم

و پیش روی دفترم گشودمت گشودمت

نمیبرم زخاطر آن دقایق لطیف را 

که سخت چشمه میشدی و سخت تشنه بودمت

به عرش میکشاندیم به فرش مینشاندیم

به فرش مینشستم و به عرش مینمودمت

نمیروم نمیرهی به طعنه میهمان مخوان

مرا که اهل خانه ام مرا که دل ربودمت

 

 

 

 

برچسب‌ها: شعرهای من

+ نوشته شده در یکشنبه ۱ تیر۱۳۹۳ساعت ۱۹:۳۳ بعد از ظهر توسط سایه |