گاهی من...

روزنوشته ها

گاهی من...

روزنوشته ها

گاهی من...
آخرین نظرات

۵ مطلب در فروردين ۱۳۹۶ ثبت شده است

سه شنبه, ۲۹ فروردين ۱۳۹۶، ۱۰:۰۷ ق.ظ

قشنگم در آینه تو!

دخترک نشسته بود در قاب تصویر و تماشایش می‌کردم. غمگین بود و بالاخره زبان به درددل باز کرد. می‌گفت:‌ پدرم را دوست دارم. خیلی خیلی بیشتر از مادرم.  خیلی حس تلخ و ناهنجاریست. می‌شود راجع به آن حرف نزد. می‌شود تظاهر کرد لبخند زد در آغوش کشید،‌اما با دل نمیشود صادق نبود.

از حال دل بی‌ادب ناهنجارش دلگیر بود. باور داشت که  آدمیزاد،‌ کانون مهر و عطوفت و لطافت را طبیعی است که خیلی زیاد دوست داشته باشد.

خیلی وقت است که جای و جان و حال مردها و زنها و به خصوص پدرها و مادرها را زیر نظر دارم و این را فهمیده‌ام که خیلی وقتها آنچه یکی ندارد نشان از بخل دیگری است و آنچه یکی دارد نشان از سخاوت بی‌حساب دیگری است که آنقدر بخشیده و نگرفته که دستهایش و درونش خالی شده. یک روز بالاخره به خود آمده و می‌بیند که خالی و زشت شده و مذبوحانه و مظلومانه تلاش می‌کند عزت نفس باقیمانده‌اش را پاس دارد. اما چون بلد نیست تبدیل می‌شود به یک آدم خودستای دوست نداشتنی.

کاش می‌توانستم به دخترک یاد بدهم که پشت این خودستایی معصومانه و دوست نداشتنی،‌یک عمر " دیده نشدن" و "تحسین نشدن" را بفهمد. شاید درد دوست نداشتن و حتی خود دوست نداشتنش خوب شود کم کم.


***

پائولو کوییلو هم در داستانی از کتاب "زهیر" این ماجرا را به نوعی در قالب روایت دو اتش نشان تعریف کرده است.



۲ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۲۹ فروردين ۹۶ ، ۱۰:۰۷
نجمه عزیزی
سه شنبه, ۲۲ فروردين ۱۳۹۶، ۰۸:۳۷ ب.ظ

لو لو میاد میخوردت!

برنامه روزانه ای نوشته ام که تک تک اجزایش را بسیار دوست می‌دارم.

هم دوست می‌دارم هم کلی حالم را خوب می‌کند و هم زندگیم را آسان.

وقتی همه اجزای برنامه را با هم رعایت می‌‌کنم مواهب کلش خیلی بیشتر از جمع اجزای آنست

و به شدت احساس آدمیت و پیشرفت می‌کنم.

امروز در خلسه پیاده روی به این فکر میکردم که واقعا چرا برای من پرهیز از اهمال،

اینهمه به ترس از یک لولو یا شوق یک قاقالی لی، وابسته شده است؟

به عنوان یک مادر و یک معلم، جواب این سوال میتواند

گره های زیادی برایم بگشاید.

چندوقت پیش مبلغ قابل توجهی پول به همسرم دادم تا به ازای تیک خوردن برنامه‌ام،

ذره ذره ازش پس بگیرم!

خوب بود. برای یک هفته خوب بود. اما بعد از آن خیلی تلخ و خجالت بار بود،

این که در این سن و سال هنوز نمیتوانم از پس خودم بر بیایم

آنهم برای پابندی به این روتین شیرین و کارگشا.

خلاصه که این هفته دوباره عزم برنامه دارم،

این بار نه قاقالی‌لی در کارست نه لولو!

انجامش میدهم. عزم و اراده هم نمیکنم. همینجوری یواش دور از چشم نفس بدفرمای!

البته احتمالا اینجا نوشتن هم نوعی تعهد است و مراتبی از لولو یا لی‌لی

اما حتما نوع شیکتر و آبرومندانه‌تر آن.


۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۲ فروردين ۹۶ ، ۲۰:۳۷
نجمه عزیزی
سه شنبه, ۱۵ فروردين ۱۳۹۶، ۱۰:۲۹ ق.ظ

هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

 هستیای درونم،‌ ذوق کرد سر دوباره برگشتن به خانه

و آرتمیسم کمی دلش گرفت.

هی به خودم گفت کار اونیه که تو رو پیدا کنه نه اونی که تو پیداش کنی! گوش نکرد.

باید کمی خلاف می‌کردم. 

در شرایط بد عاطفی همه حق دارند بلکه موظفند کمی خلاف کنند.

کمی بادام و فندق و پسته شور جویدم!

و فهمیدم در مواقع افسردگی بادام از بقیه آجیل بیشتر جواب میدهد، 

هم ترد است هم کمی سفت، مزه چرب و شیرین و شورش با هم غوغاست،

یک شکلات تلخ نسبتا بزرگ را ذره ذره و با لذت مزمزه کردم،

پشت بندش هم دو تا چایی پررنگ پر از مزه هل و بهارنارنج دادم بالا.

به بچه ها هم آزاد باش دادم بابت خرید هله هوله آنهم نه از پول عیدیهاشون،

بالاخره افسردگی مادر مسری هست و اگر دیر بجنبد به بچه ها هم سرایت میکند!

خلاصه که عالمی دارد افسردگی ...

***



۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۵ فروردين ۹۶ ، ۱۰:۲۹
نجمه عزیزی
سه شنبه, ۸ فروردين ۱۳۹۶، ۰۹:۲۱ ق.ظ

او و همسفرش...



  آجرها را دو ردیف می‌چیند روبروی هم و کتری را روی آن سوار می‌کند.

سه چهار بته خار خشک دو سه تا کنده زیرش، چهار پنج تا هم رویش، 

یک کبریت لای بته ها و ساعتی بعد قل قل آب جوش...

این فکر را با آخرین جریه اولین چای هیزمیش می‌نوشد:

چه انحصارطلبند موور*ها

تمام سطح باغ را برداشته اند، هم از ریشه تکثیر می‌شوند، هم بذر میپاشند.

کار بلدی می‌گفت حتی نیم سوخته‌شان از تنور بیرون بیفتد هم ریشه میکند.

یاد بائوبابهای شازده کوچولو می‌افتد،

یاد سرطان،

یاد هر انرژیی که میگوید:‌"من" و میزاید:"من" و تمامی ندارد

علفهای دیگری هم در باغ هستند، علف ازرشک، سلمک، قرفه و حتی خاکشیر،

علفهای خوشحالی که وقتی پیدایشان شد و به دانه رسیدند دیگر جاخوش میکنن توی زمین،

اما هیچکدام مثل موورها نیستند. آنها با ریشه های درشت و غده‌مانندشان خاک را فلج میکنند 

و برای هیچ حیات دیگری فرصت نمیگذارند.

چشمش را به باغ میدوزد،‌به باغ نجیب و فروتن،

باغی که سفره طبیعت محجوب کویریش را پهن کرده روی خاک،

نه فراز و فرود کوه و دره نه راز و رمز آبشار و رود، نه صدای چشمه،

چند درخت میوه که با چهار دیوار محصور شده و جیره ماهیانه آب که وارد میشود 

چرخی میزند و تمام!

جیره‌ای که حیات باغ بی بروبرگشت در دستهای او است.

-------


چای حسابی دم کشیده، این بار دو تا میریزد

برای خودش و برای همسفرش که آن سوی باغ با موورها کلنجار میرود.

همسفر همه وجاهتش را در پیژامه و پیراهن خاکی پیچیده و خالصانه بیل میزند.

خوب میداند که انرژی در بازوان او بیکار و خفته است و بدنش را میآلاید

و درون بیل، تبدیل کننده‌ی دردی است به درمانی!

چراکه این علف برای دل این خاک درد است 

و برای دل گوسفندها درمان

و به این ترتیب،‌

                 کار

معامله‌ای همه سود است به نفع او و علف و زمین و گوسفند،

که دایره را کامل می‌کند.

تزاحمی در کار نیست،

چیزی دور ریخته نمی‌شود،

اصلا دوری در کار نیست!

همه چیز نزدیک است و در دوور**.

دایره در دایره چرخه ها میچرخند و همه چیز را در سفری روشن از خویش به خویش بدرقه میکنند.

او و یارش برآنند که با چرخه ها مهربان باشند

و هوایی این آرزوست که هر جمعه به باغ میایند.

-----

دیرزمانیست که آدمیزاد تازه خوری را کنار گذاشته 

چون انرژی ذخیره زمین را به چنگ آورده

و چرخهای ماشینها به کار افتاده‌اند، تا برای آدم و به جای آدم کار کنند.

چرخهایی که انرژیهای زمین را میبلعد و می‌چرخد و می‌چرخاند

 و چوب لای چرخ چرخه ها می‌گذارد،

 اشرف مخلوقات بلد شده که بایستد و برخورد.

او که روزگاری نه چندان دور با آب و باد و خاک و خورشید می‌رقصید

اهنگ تن خویش را هم از یاد برده 

و مات و مسحور تمدنی شده که برای بقای خویش هزار افسانه بافته است.

افسانه ‌های بیهوده‌ای مثل این که ماشینها رام و مطیعند

و با آنها میشود بر همه چیز فرمان راند، بی هیچ بهایی.

و این که دور رقصیدن به آهنگ طبیعت سر آمده

و زمان رژه رفتن با تنها ریتم باقیمانده رسیده است:

همه چیز برای من، هرچه زودتر و هرچه زیادتر!

رژه ویرانگری که مجال نمیدهد جای خالی " خودمان" را در زندگیهایمان حس کنیم.

دیوانه این شده‌ایم که به هربهایی و از هر طرف گسترش یابیم، 

وای که چقدر به موورها شبیه شده ایم!

-----

غم و خشم و هیجان وجودش را در هم میفشرد

بلند میشود و سطل زباله تر را از ماشین میاورد 

و گوشه خالی زمین چال میکند همراه خشم و غم و هیجانش.

خوب میداند که با یک گل بهار نمی‌شود، 

اما تن و روح او به گوش سپردن به ندای زمین نیاز دارد،

و به رقصیدن و چرخیدن با چرخه ها.

همسفر هم با خوراک ظهر گوسفندها از راه میرسد،

زمین نفس می‌کشد،

درختها و علفها و گوسفندها لبخند می‌زنند،

او و همسفرش هم ...



-------------

* موور: بر وزن طور! نوعی علف که توصیفش آمده

**دوور: بر وزن موور!



























۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۸ فروردين ۹۶ ، ۰۹:۲۱
نجمه عزیزی
شنبه, ۵ فروردين ۱۳۹۶، ۱۱:۰۲ ق.ظ

پت و مت و چت و تلگرام!

1- اونقدر از گذاشتن اشتباهی پیامم داغ کردم که چند تا اشتباه دیگه هم پشت بندش انجام دادم

2-وقتی از راست و ریس کردن اوضاع ناامید شدم رفتم بخوابم.

3- دیدم خیلی دلم میخواد شعر بگم ولی نای بلند شدن نداشتم.

4- همه روح و انرژی سرودن در یک رویای پر ماجرا دمیده شد! خوابم ترکیبی ار تاریخ معاصر بود و سریال شهرزاد و افسانه سلطان و شبان !

مصطفی زمانی قرار بود الکی شاه بشه و بعد محبوب مردم شد و شاه سرشو زیر آب کرد. نکته اش این که تمام افکار و حس و حال محمدرضاشاه را میشنیدم. معجونی بود از خیرخواهی و تکبر و ضعف نفس و سادگی و....  خوابم خیلی با کلاس و کامل با اوج و گره و فرود و همه چی تدوین شده بود.

5- کله سحر بلند شدم شعرم را گفتم:


زمانی از فلک آزاد بودی

به آواز بنانی شاد بودی

تو را کالک و ‌راپید‌و‌ پوستی بود

ترنمهای باغ دوستی بود

نگهبانی اگر میکرد پیجی

و یا با پست می امد پکیجی

تو تا شب شوخ و شنگ و لول بودی

ولی کی اینچنین گاگول بودی؟!

الا ای دختر دوران قاجار!

نشین آرام اینجا کنج تالار!

از آشوب مجازستان جدا شو!

حقیقت شو کبوتر شو رها شو!

نشین در انزوای اندرونی!

نپرس احوال دنیا را که چونی!

گرامافون بنه اندر کنارت!

بزن فالی به همراه سه تارت!

پیامی هم اگر که بود این بار

به دست کیسه چاپار بسپار!

و یا دیدی کبوتر اندر آفاق،

پیامت را به او بنمای سنجاق!

چرا در تلگرام علاف گشتی؟

و سلطان سریر گاف گشتی؟!

نشستن، لال در کنج سکوتی،

از آن خوشتر که سوتی پشت سوتی!

***

ببند انگشتها را محکم و سفت!

"حیاط خانه"* را چندی بده لفت!

اگرنه دست کم این پند بشنو!

کمی آرامتر، محتاطتر، رو!

تو را سوگند به روح پت و مت!

ازین پس همزمان دو جا نکن چت!

--------


*:  گروه تلگرامی دانشکده( محل سوتی مزبور)



۷ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ فروردين ۹۶ ، ۱۱:۰۲
نجمه عزیزی