زایمان...
14 سال پیش
توی اون شب قشنگ زمستونی
شگفت ترین تجربه زندگیم را گذراندم
با همه رگ و پی و مفصل و احساسم
دخترم را زاییدم...
درد زاییدن عجیب ترین شدیدترین و رازآلودترین
دردیست که چشیده ام
مامای مهربان میگفت:
وقتی درد داری تلاش کن
وقتی نداری نفس بکش...
در اولین فرصتی که دستم به دفترم رسید
توی اون نوشتم: دردی بود بی درمان
دردی که بهبود آن تنها در افزایش آن بود
و در کم شدن فاصله های فراغت...
ای جان من به فدای اون لحظه ای که به نهایت
در درد گم شدم
و صدای گریه سارایم را شنیدم
***
این روزها هم
مدام در حال تلاشم و نفس عمیق
و می زایم ...
اما فرقش اینست که وقتی بچه ای را میزایی
مدام در حال تولد است
پروردن ادامه زاییدن است
اما وقتی شعری میگویی
نمیدانی چه کارش کنی
یک خلا دردناک در وجودت حس میکنی
که جز با سرودنی دیگر پر نمیشود
انگار میفتی توی یه دور...دوری که باطل نیست
اما نمیدونی تو رو به کجا میبره
***
دیگه این که تو این چند هفته که طبق برنامه ای معنوی میخواستم موهبت سایه ام را بیابم و بفهمم کدام جنبه های وجودم را دوست ندارم دوباره برگشتم سراغ سایه ..برگشتم تا بفهمم این همه اشتیاق به تحسین که سالهاست در وجودم زبانه میکشد چه موهبتی دارد اشتیاقی که پر است از سر افکندگی از حس ناتمامی و بی کفایتی
چشم دوختم توی چشمهای سایه ام و ازش پرسیدم از من چه میخواهی حرف حسابت چیه؟ به لطف شما خوانندگان عزیز وبلاگم دانستم که آن چه انگیزه بخش من در تجلی شور و عشق درونم هست نه نیاز به داشتن مخاطب و تحسین که نیاز به فهمیده شدن است..فهمیدم وقتی فهمیده میشوم دیگر معتاد آب شور تحسین نیستم آبی که سیراب نمیکند و تشنگی افزون است...به لطف خوانندگان عزیزی که ندارم دانستم کشف لذت فهمیده شدن موهبت سایه ام هست
این لذت اختیارم ربوده و در انزوای این دکه بی رهگذر سرشارم کرده از درد بی درمان و شگفت انگیز سرودن
