معلم هایم...

حق مسلم هر آدمی داشتن نقطه ضعفهای شخصی است!

این را گفتم که جرات کنم به یکی از نقطه ضعفهای بزرگ و شیرینم اعتراف کنم:

من به شدت مستعد ارادت بیمارگونه به معلمانم هستم.

از کودکی نسبت به کسی که دریچه‌ی تازه‌ای بر ذهنم میگشاید چنان شیفته می‌شوم 

که تا مدتی همه‌ی شاخ و برگهای اضافی ادراک را قطع می‌کنم و می‌نشینم به تماشای او. 

گفتگوی سهیل رضایی با محمدرضا شعبانعلی که آنها را معلمان خودم میدانم،

آب در خوابگه مورچگان بود. 

کمی فقط کمی حس کردم که این ارادت بیمارگونه در کدام خاک ریشه دارد.

سهیل رضایی را تازه پیدا کرده ام، اما شعبانعلی معلم شگفت انگیزی است.

چنان سریع رشد می‌کند و از جنازه‌گذشته‌اش رد می‌شود،

که فرصت نمی کنی و جرأت نمی‌کنی شیفته‌اش شوی.

شنیدن گفتگوی این دو معلم نازنین را به هرکس شور خودجستن در دلش می‌تپد پیشنهاد می‌کنم.

لینک فایل صوتی گفتگو